အနာႀကီးေရာဂါသည္မ်ား ဘဝ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး လႊတ္ေတာ္တြင္ တင္ျပမည့္သူ မရွိဟုဆို

ေမစစ္ပိုင္| May 8, 2013

အနာႀကီး ေရာဂါသည္မ်ား၏ ဘဝဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ လႊတ္ေတာ္တြင္ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားက အဆိုတင္ေပးျခင္း၊ ေဆြးေႏြးတင္ျပျခင္း လုံးဝမရွိေၾကာင္း မႏၱေလးတိုင္းေဒသႀကီး မတၱရာၿမိဳ႕နယ္ ေရန႔ံသာေက်းရြာ နံ႔သာၿမိဳင္အနာႀကီး ေရာဂါသည္စခန္းမွ တာဝန္ခံ ဦးတင္ထြဋ္က ေျပာျပသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ AIDS အပါအဝင္ မသန္စြမ္းသူမ်ား၊ ဆြ႔ံအနားမၾကားမ်ား စသည့္ တျခား ေရာဂါေဝဒနာရွင္မ်ား အတြက္ လူမႈဘဝ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးကုိ လႊတ္ေတာ္တြင္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက တင္ျပေဆြးေႏြး ေနၾက ေသာ္လည္း အနာႀကီးေရာဂါသည္မ်ား၏ လူမႈဘဝ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ အဆိုတင္သြင္းျခင္းမရွိသကဲ့သို႔ အေလးထား ေဆာင္ရြြက္ေပးမႈ အားနည္းေနသည္ဟု ကုိယ္တိုင္လည္း အနာႀကီးေရာဂါ ေဝဒနာ ခံစားခဲ့ရၿပီး လက္ရွိတြင္ နံ႔သာၿမိဳင္ အနာႀကီးေရာဂါသည္စခန္း၏ တာဝန္ခံျဖစ္သူ အသက္ ၆၂ ႏွစ္ အရြယ္ရွိ ဦးတင္ထြဋ္က ရွင္းျပသည္။

ဦးတင္ထြဋ္သည္ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္က မႏၱေလးတိုင္းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္စဥ္က မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္းရွိ အနာႀကီး ေရာဂါသည္မ်ားရွိရာ ရပ္ကြက္ ၅ ခုကို ၿမိဳ႕ျပအဂၤါရပ္ႏွင့္ မညီဟုဆို၍ ၿမိဳ႕ႏွင့္ မိုင္ ၅၀ ေက်ာ္ေဝးေသာ မတၱရာၿမိဳ႕ ေရနံ႔သာ ေက်းရြာ အစြန္အဖ်ား ေတာအုပ္ၾကား ကြက္လပ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ပို႔ေဆာင္ခဲ့စဥ္ ကတည္းက အဆုိပါစခန္းသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး လက္ရွိ ေနထုိင္ေနသူ ျဖစ္သည္။

“အဘတို႔လို အနာႀကီး ေဝဒနာရွင္ေတြအတြက္ တျခားေရာဂါသည္ေတြလို ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ စဥ္းစားတဲ့အထဲ လုံးဝမပါေသး တာေတာ့ စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္ လက္ထက္ကတည္းက ေပးေနတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးတလ ၆၀၀ က်ပ္က အခုထိလည္း ဒီအတိုင္းပဲ၊ ဘယ္သူမွ အနာႀကီးေရာဂါသည္ေတြကို ဂရုမစိုက္သလို အေရးထားတဲ့ အထဲလည္း မပါဘူး” ဟု သူ၏ ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပသည္။

၎တို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ၿပီး ၁၀ ႏွစ္ခန္႔ ၾကာသည္အထိ ေရာဂါသည္ တဦးလွ်င္တလ ဆန္ ၆ ျပည္ႏွင့္ ေငြ ၆၀၀ က်ပ္ အစိုးရမွ ေထာက္ပံ့ ခဲ့ေသာ္လည္း ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ခန္႔မွ စတင္ကာ ဆန္အေထာက္အပံ့လုံးဝမရ ေတာ့ဘဲ လက္ရွိ အခ်ိန္ထိ ေရာဂါသည္ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္လူတဦးလွ်င္ ေငြ ၆၀၀က်ပ္သာ ဆက္လက္ေထာက္ပံ့ေပးေနေသာေၾကာင့္ အဆင္မေျပေတာ့ေၾကာင္း သိရသည္။

လက္ရွိအခ်ိန္ထိ ေရာဂါရွိ အသက္ ၆၀ အထက္ ေရာဂါသည္ႏွင့္ တကုိယ္တည္းေနသူ တဦးလွ်င္ တလ ၆၀၀ က်ပ္ႏႈန္း၊ ေရာဂါရွိ အသက္ ၆၀ ေအာက္ မွီခိုတဦးလွ်င္ ၄၅၀ က်ပ္ႏႈန္း၊ ေရာဂါမရွိ အသက္ ၆၀ အထက္ မွီခိုသူႏွင့္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ ေအာက္ မွီခိုတဦးလွ်င္ တလ ၁၅၀ က်ပ္ႏႈန္း အေထာက္အပံ့ အျဖစ္ ရရွိခဲ့သည္။ ထိုႏႈန္းအတိုင္း လက္ရွိ အခ်ိန္အထိ ေထာက္ပ့ံေပးေနေသာ္လည္း လြန္ခဲ့သည့္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက ဆန္ေထာက္ပံ့မႈ မရရွိေတာ့ေပ။

အဆိုပါစခန္းတြင္ ေနထိုင္သူ ဦးေအဝမ္းက အစိုးရ တာဝန္ရွိသူတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္တခ်ိဳ႕တုိ႔ အဆုိပါ စခန္းသို႔ လာေရာက္ ၾကည့္ရႈမႈမ်ား ရွိခဲ့ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ အက်ိဳးျဖစ္လာမႈ လုံးဝ မရွိေၾကာင္း၊ ဂရိတ္ေဝါကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူက စခန္းတြင္း ေနထုိင္ေနသည့္ ေဒသခံမ်ား အလုပ္အကိုင္ရရွိရန္ အတြက္ အရက္ပ်ံခ်က္ စက္ရုံ တည္ေထာင္မည္ဟု ဆိုကာ အေဆာက္အဦးမ်ား တည္ ေဆာက္ခဲ့ေသာ္လည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ စီမံကိန္း ပ်က္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ စခန္းတည္ရွိရာ ေရေျမ အေနအထားသည္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳး မရျခင္း၊ တျခား ကုန္ၾကမ္းရွာေဖြမရႏိုင္ျခင္း၊ ၿမိဳ႕ႏွင့္ ေဝးကြာျခင္းမ်ားတုိ႔ေၾကာင့္ စခန္းေနသူမ်ား၏ အဓိက အလုပ္အျဖစ္ ေတာင္ေပၚတက္၍ ဝါးခုတ္ေရာင္းျခင္း တမ်ိဳးျဖင့္သာ စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေနရေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

“က်ေနာ္တို႔ ဒီစခန္းကိုမေျပာင္းခင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေနတုန္းက အိမ္ကြက္ေျမကြက္ေတြကို ေရာင္းလို႔ရတဲ့ေငြကို ဘဏ္မွာ သိမ္းထားေပးၿပီး အတုိးနဲ႔ ေထာက္ပံ့ေၾကး ျပန္ေပးတာ၊ အခုဆို ဘဏ္တိုးေငြ ဘယ္ေလာက္ရလဲ မသိရဘူး၊ ေငြ ဘယ္ေလာက္ အပ္ထားမွန္းလည္း မသိရဘူး၊ ေထာက္ပံ့ေၾကးကေတာ့ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ကအတိုင္းပဲ” ဟု ဦးေအဝမ္းက ဆိုသည္။

စခန္း၏ ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြ လစဥ္ထုတ္ေပးရန္အတြက္ နံ႔သာၿမိဳင္ အနာႀကီး ေဆးရုံအုပ္၊ တိုင္းေဒသႀကီး အစိုးရအဖဲြ႔၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်းရြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရုံးမ်ားက တာဝန္ယူ ေဆာင္ရြက္ေပးလွ်က္ရွိေၾကာင္း၊ အနာႀကီးေရာဂါ ေဝဒနာ ခံစားရသူသည္ စခန္းတာဝန္ခံထံတြင္ ေန႔စဥ္လက္မွတ္ထိုးရၿပီး ရက္ပ်က္အျဖစ္ ၁၀ ရက္သာ ခြင့္ျပဳၿပီး ၁၀ ရက္ေက်ာ္ လက္မွတ္မထိုးပါက ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြ မရရွိေတာ့ေၾကာင္း သိရသည္။

ေဒသခံတဦးျဖစ္သူ ကုိေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းက ၎တို႔ အနာႀကီးေရာဂါသည္ မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက တင္ျပေဆြးေႏြး ေပးမည္ဆုိသည့္ အထင္ျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ေသာ္လည္း လက္ရွိအခ်ိန္အထိ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္း၊ တင္ျပေပးျခင္း လုံးဝမရွိသည့္အတြက္ စိတ္ပ်က္ရသည္ဟု ဆိုသည္။

“ေလ့လာသြားၾကတာပဲရွိတာ၊ တကယ္တမ္း လုပ္ေဆာင္ေပးမယ့္ သူေတြေတာ့ တေယာက္မွ မရွိဘူး။ စခန္းမွာေနတဲ့ ကေလးေတြ ကေတာ့ ပညာသင္စရိတ္က အစ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးၾကားထဲ ရုန္းကန္ေနရတယ္” ဟု သူက ရွင္းျပသည္။

အသက္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ရွိၿပီး လက္ရွိ သတၱမတန္း ေအာင္၍ ေက်ာင္းထြက္ထားသည့္ ေမာင္ေအာင္ေဇာ္မင္းက ၎အေနျဖင့္ ေက်ာင္းဆက္လက္ တက္ခ်င္ေသာ္လည္း အသက္ ၇၀ ခန္႔အရြယ္ရွိ အဘြားျဖစ္သူႏွင့္သာ ေနထိုင္ရသျဖင့္ စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာအတြက္ ေတာင္ေပၚ ဝါးခုတ္သည့္ အလုပ္ျဖင့္သာ ဘဝ ရပ္တည္ရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၎၏ ရည္မွန္းခ်က္မွာ ပညာတတ္သူ တဦးျဖစ္ခ်င္ေသာ္လည္း ပညာသင္စရိတ္ ေထာက္ပံ့မည့္သူ မရွိျခင္း၊ မိဘႏွစ္ပါးက ရြာမွ ထြက္ခြာသြားကာ ျပန္လွည့္ မၾကည့္ေတာ့သည့္ အျပင္ အဘြားျဖစ္သူကိုလည္း ငဲ့ညာေနရသျဖင့္ ပညာေရးထက္ ဘဝရပ္တည္ႏိုင္ေရး၊ စားဝတ္ေနေရး ေျဖရွင္းေရးတို႔ကိုသာ အဓိက စဥ္းစားေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

ဘဏ္တိုးမွရသည့္ ေငြျဖင့္ ေထာက္ပံ့မႈ မလံုေလာက္ေသာေၾကာင့္ ေဝဒနာရွင္မ်ား၏ သားသမီးမ်ားသည္ အနီးအနား ေတာအုပ္အတြင္း ဝါးသြားခုတ္ျခင္းအျပင္ ေဝဒနာမရွိေသာ တခ်ိဳ႕ လူငယ္မ်ားမွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေပၚတြင္ စားပြဲထုိးလုပ္ျခင္း၊ မူဆယ္သုိ႔ သြားကာ ကုန္ထမ္းပိုးျခင္း စသည့္ အလုပ္မ်ားလုပ္ကိုင္ ေငြရွာ၍ ေဝဒနာသည္ မိဘမ်ားအား ေထာက္ပံ့ ေပးၾကရေၾကာင္း သိရသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္ အာဏာရွိစဥ္က နံ႔သာၿမိဳင္အနာႀကီး ေရာဂါသည္စခန္းကို ႏွစ္လတႀကိမ္ လာေရာက္ၾကည့္ရႈ အားေပးမႈ ရွိခဲ့ၿပီး အနာႀကီးေရာဂါ ေဝဒနာသည္မ်ား၊ ၎တို႔၏ မ်ိဳးဆက္မ်ားႏွင့္ လက္ပြန္းတတီး အားေပးႏွစ္သိမ့္မႈမ်ား ရွိသည့္အျပင္ ေငြေၾကးအားျဖင့္ အထိုက္အေလ်ာက္ ေထာက္ပံ့မႈမ်ား ရွိခဲ့သည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ေျပာသည္။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္ လက္ထက္တုန္းက ဒီအထိကို ဟယ္လီေကာ္ပတာနဲ႔ လာၿပီး ေဝဒနာသည္ေတြနဲ႔ စကားေျပာတာ၊ ဘာလိုအပ္လဲ ေမးတာ ရွိတယ္။ ေငြအားျဖင့္လည္း တခါတခါ လာတုိင္း ေထာက္ပံ့ေပး ခဲ့တယ္” ဟု ဦးေအဝမ္းက ဆုိသည္။

အနာႀကီးေရာဂါ ေဝဒနာသည္မ်ားသည္ ေရာဂါေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ္လည္း တျခားသူမ်ား၏ တေျပးညီ ဆက္ဆံမႈ မရရွိေၾကာင္း၊ ႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံ ခံရေၾကာင္း၊ တျခားေသာ မသန္စြမ္းေဝဒနာသည္မ်ားကို လူသားခ်င္းစာနာသည့္ ကူညီမႈမ်ား၊ အဆိုပါ မသန္စြမ္းမ်ားအတြက္ လႊတ္ေတာ္တြင္ တင္ျပေဆြးေႏြးမႈမ်ား စသည့္ သတင္းမ်ား ေတြ႕ရသည့္အခ်ိန္တြင္ မိမိအပါအဝင္ အနာႀကီး ေဝဒနာ ရွင္မ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေၾကာင္း ဦးတင္ထြဋ္က ေျပာသည္။

“ဒီလူေတြအတြက္ အေျခခံက်ၿပီး လက္ေတြ႕က်တဲ့ အလုပ္အကိုင္ ဖန္တီးေပးဖို႔လိုတယ္” ဟု အဆိုပါေဒသတြင္ ဝါးဒိုင္အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ရင္း ေဒသခံမ်ားအား တတ္စြမ္းသေရြ႕ ကူညီေထာက္ပံ့ေပးေနသည့္ ေဝဒနာသည္မ်ား၏ မ်ိဳးဆက္ မႏၱေလး ရတနာပံု တကၠသိုလ္မွ ဘြဲရခဲ့သူ တဦးျဖစ္သူ ဦးဖာက ဆုိသည္။

နံ႔သာၿမိဳင္ အနာႀကီးေရာဂါသည္ စခန္းသည္ မႏၱေလးတိုင္းေဒသႀကီး မတၱရာၿမိဳ႕နယ္ ေရနံ႔သာေက်းရြာတြင္ တည္ရွိၿပီး ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ မတ္လ ၃ ရက္ေန႔က မႏၱေလးၿမိဳ႕ေပၚ ရပ္ကြက္ ၅ ခုတြင္ ေနထိုင္ၾက သည့္ အနာႀကီးေရာဂါသည္ မ်ားကို ၿမိဳ႕ေတာ္ အဂၤါရပ္ႏွင့္ မညီညြတ္ဟုဆိုကာ အေၾကာင္းၾကားစာမ်ားပို႔၍ ၿမိဳ႕ႏွင့္ မိုင္ ၅၀ ေက်ာ္ ေဝးသည့္ လက္ရွိစခန္း တည္ရွိရာ ေနရာ သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေစခဲ့သည္။

ေျပာင္းေရႊ႕စတြင္ အာဟာရ မျပည့္ဝျခင္း၊ သစ္ပင္မရွိေသာ ထုိေနရာ၌ ရာသီဥတုဒဏ္ ျပင္းထန္စြာ ခံစားရျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ငွက္ဖ်ားမိ၍ ေသဆံုးသူမ်ားစြာ ရွိခဲ့ေၾကာင္း ေဒသခံမ်ားထံမွ သိရသည္။ ေျပာင္းေရႊ႕စက အိမ္ေထာင္စု ၄၅၆ စုရွိခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ အိမ္ေထာင္စု ၃၁၈ သာ က်န္ေတာ့သည္။

လက္ရွိ အဆိုပါစခန္းတြင္ ေရာဂါရွိ အိမ္ေထာင္စု ၂၄၇ စုႏွင့္ ေရာဂါမရွိေတာ့သည့္ အိမ္ေထာင္စု ၇၁ စုရွိၿပီး စုစုေပါင္းလူဦးေရ ၁၃၈၀ ဦး ေနထိုင္လွ်က္ရွိသည္။

Ref: ဧရာ၀တီ