လက္ခုပ္ တီးမလား? ဒါမွမဟုတ္ လက္ေဖ်ာက္ တီးမလား?

အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး၊ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးအတြက္ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔တကြ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊ တိုင္းရင္းသားကို္ယ္စားလွယ္ေတြ၊ အတိုက္အခံ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြဟာ ႏွစ္ပြင့္ ဆိုင္၊ သံုးပြင့္ဆိုင္ဆိုၿပီး န.အ.ဖ စစ္ အစိုးရနဲ႔ အက်ိဳးရွိရွိ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၾကဖို႔ ေတာင္းဆိုတာ၊ ကမ္းလွမ္းတာ၊ တိုက္တြန္းတာ၊ ကုလသမဂၢ အေထြေထြညီလာခံက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ေပးတာ စတဲ့ နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တစိုက္မတ္မတ္ ႀကိဳးပမ္းေနခဲ့ၾက ပါတယ္။

ဒါကို ၾကည့္လိုက္ရင္ လက္ရွိျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အၾကပ္အတည္းဟာ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး အတြက္ တာဝန္ရွိသူေတြ သက္ဆိုင္သူေတြ အားလံုးမွာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ လမ္းကလြဲၿပီး အျခားမရွိဘူး။ ဒါမွ မဟုတ္ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူးဆိုတာ အတိအလင္း ေဖာ္ျပေနပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲ ႀကိဳးပမ္းေနခဲ့ေပမယ့္လည္း အခုအခ်ိန္ထိ မေအာင္ျမင္ရေသးတာကေတာ့ “န.အ.ဖ”လို႔ အမည္ တပ္ထားတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ လူတစုေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ ရာႏႈန္းျပည့္ လက္ညွိဳးထိုးလုိ႔ရတဲ့အထိ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ျဖစ္ေနပါၿပီ။

တိုင္းျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ သူတို႔ ေတာင့္ တတဲ့ ဒီမိုကေရစီကို ခံစားႏိုင္ဖို႔ အေရးထက္ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ သူတို႔ရဲ႕ အသက္၊ ေသြး၊ ေခြ်းနဲ႔ အခ်ိန္ကို အဆမတန္ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ရင္း ေနလာခဲ့ၾကရတာက အနည္းဆံုး ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ ပြဲ ၿပီးကတည္းကပါ။ အဲဒီအရင္ ရွစ္ေလးလံုး လူထုလႈပ္ရွားမႈကတည္းက ျပတ္ျပတ္သားသားရွိခဲ့တဲ့ လူထု ရည္မွန္းခ်က္ကေတာ့ ဒီမုိကေရရစီ ရရွိေရး ျဖစ္ပါတယ္။

လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနဟာ အဲဒီမူလ ရည္မွန္းခ်က္ကေန တဆင့္ေလွ်ာ့ၿပီး အမ်ိဳးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရးဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နည္းနည္းနဲ႔ လုပ္ေနရၿပီလို႔ ယူဆရပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ရရွိဖို႔အတြက္ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို အေျခခံရမယ္ဆိုတဲ့ ေရရွည္အက်ိဳးကိုၾကည့္ၿပီး အေကာင္း ဘက္က ေတြးခဲ့ၾကတဲ့အတိုင္း မူလရည္မွန္းခ်က္ကို တဆင့္ေလွ်ာ့ခဲ့ၾကတယ္လို႔ သံုးသပ္စရာ ျဖစ္လာပါတယ္။

အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ လမ္းစ ရွာမေတြ႔ႏိုင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ န.အ.ဖဟာ ဘာေတြ လုပ္ထားႏိုင္လို႔ သူတို႔ ရပ္တည္ခ်က္ကို ေျပာင္းလဲ မသြားသလဲဆိုတာ သံုးသပ္ ခန္႔မွန္းရပါမယ္။ တကယ္လို႔ သံုးသပ္ ခန္႔မွန္းႏိုင္ၿပီဆိုရင္ တစံုတရာ အက်ိဳးရွိခ်င ္ရွိႏိုင္ပါမယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမွာ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္တယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ခံယူခ်က္ နဲ႔ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ဟစ္ေႂကြးေနသူ တဦးမွ မရွိပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း ဒီလိုမ်ိဳး အက်ိဳးယုတ္ေစ မယ့္ လမ္းညႊန္ တိုက္တြန္းခ်က္ေတြကို လုပ္ေဆာင္ေနခဲ့တာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို အသံတိတ္ ဆန္႔က်င္ ကန္႔ကြက္ေနတာကေတာ့ န.အ.ဖ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရနဲ႔ သူ႔ကိုမွီၿပီး စီးပြားျဖစ္ေနၾကတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ ကိိုယ္က်ိဳးရွာသူေတြ၊ ႏုိင္ငံေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

န.အ.ဖက စစ္အာဏာရွင္ပီပီ တိုင္းျပည္မွာ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး မရွိမွ အာဏာကို ဆက္လက္ ခ်ဳပ္ကိုင္လို႔ရမယ္ဆိုတဲ့ သီအိုရီကေန လံုးဝ အေလွ်ာ့မေပးခဲ့ပါဘူး။ ဒါဟာ အရင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီနဲ႔ မ.ဆ.လမွာ ဥကၠဌလုပ္ခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာသိမ္း ေခါင္းေဆာင္ ဦးေနဝင္းရဲ႕ သေဘာတရားေတြ အတိုင္း ျဖစ္ တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္စရာရွိပါမယ္။ အာဏာရွင္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ႀကီးပြားေနၾကတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ ကိိုယ္က်ိဳးရွာသူေတြ၊ ႏိုင္ငံေတြကလည္း အစားရေခ်ာင္ေနတာကို အထိအခိုက္ မခံႏိုင္တဲ့အတြက္ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ ေရးကို ေရငံု ႏႈတ္ပိတ္ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။

န.အ.ဖ စစ္အာဏာရွင္ဟာ သူ႔ရဲ႕သီအိုရီကို ကာကြယ္လိုတဲ့အတြက္ သူတို႔အာဏာ ဆက္ကိုင္ႏိုင္ေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနတဲ့ “အမ်ိဳးသား ညီလာခံအား ထိခိုက္ပ်က္ျပားေစတဲ့ ဥပေဒ ၅ / ၉၆” ကို တခ်က္လႊတ္အမိန္႔နဲ႔ ျပဌာန္းလိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ သူတို႔ စစ္အာဏာရွင္အဖြဲ႔ကို သေဘာထားတင္းမာတဲ့ ေဘာင္အတြင္းမွာ ထိန္းလိုက္ရံုသာမက တတိုင္းျပည္ လံုး၊ တကမာၻလံုးက ေတာင္းဆိုေနတာေတြကိုလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား ပယ္ခ်လိုက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ တခ်က္လႊတ္အမိန္႔ ၅ / ၉၆ ကို မဖ်က္သိမ္းသေရြ႕ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး ရဖို႔ လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

အဲဒီ တခ်က္လႊတ္အမိန္႔ ၅ / ၉၆ ကို ဖ်က္သိမ္းႏိုင္ဖို႔ န.အ.ဖဟာ အရင္က ျပဌာန္းခဲ့တဲ့ တခ်က္လႊတ္ အမိန္႔ ေတြထဲက တခုခ်င္းကို ပယ္ဖ်က္ ရုပ္သိမ္းေပးေၾကာင္း ေၾကညာေပးရပါမယ္။ ဥပမာ န.ဝ.တ ေၾကညာခ်က္ ၁ / ၉ဝ အပိုဒ္ ၁၉ (က) ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး တစတစ ဖ်က္သိမ္းလာၿပီဆိုရင္ အမ်ိဳးသားညီလာခံအား ထိခိုက္ ပ်က္ျပားေစတဲ့ ဥပေဒ ၅ / ၉၆ ကို ဖ်က္သိမ္းဖို႔အတြက္ လမ္းခင္းေပးလာတာလို႔ ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ မွ ယေန႔ထိတိုင္ ေတာင္းဆိုေနၾကတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦးခြန္ထြန္းဦးတို႔နဲ႔ တကြ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တခ်က္လႊတ္အမိန္႔ ၅ / ၉၆ ကို မဖ်က္သိမ္းပဲ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ရင္ န.အ.ဖဟာ သူတို႔ ေရးဆြဲထားတဲ့ ဥပေဒ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေျခနဲ႔ ျပန္နင္းသလို ျဖစ္ေနမယ့္ကိစၥကို လုပ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစ ကနဦးမွာ န.အ.ဖရဲ႕ အျခား တခ်က္လႊတ္အမိန္႔ေတြကို အရင္ ဖ်က္သိမ္းပစ္ဖို႔ က အဓိကအခ်က္ ျဖစ္ရပါမယ္။ အျခား ျဖစ္ႏိုင္စရာ လမ္းေၾကာင္းခြဲတခုကေတာ့ အေထြေထြ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္း သာခြင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေထြေထြ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးရင္ အက်ဥ္းေထာင္ လူေလွ်ာ့တာမ်ိဳး ေလာက္ မဟုတ္ပဲ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသမား အားလံုးကို ခြၽင္းခ်က္မရွိ လႊတ္ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလို ႏိုင္ငံေရးအရိပ္အေရာင္ကို ျမင္ရမွ ျမန္မာ့ႏို္င္ငံေရး တိုးတက္ေအာင္ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ဘက္က စလုပ္ ၿပီ လို႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေျပာလို႔ရပါမယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြဘက္က စလုပ္လာမွလည္း ပိတ္ဆို႔ခံေနရတဲ့ တရား ဝင္ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြက တုန္႔ျပန္ေပးလို႔ ရႏိုင္ပါမယ္။

လက္ခုပ္ ႏွစ္ဘက္တီးမွ အသံထြက္တဲ့ အမွန္တရား ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ႏိုင္ငံေရး အတိုက္အခံ အင္အားစုေတြနဲ႔အတူ လက္တြဲႏိုင္မွသာ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမို ကေရစီ ရရွိေရးဆိုတာ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ ႏွစ္ဘက္စလံုးက သေဘာတူတာ မရွိပဲ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အရင့္အယင္ အခ်ိန္ေတြမွာ အမ်ားစု ဟာလည္း ဒီအမွန္တရားကို အေျခခံၿပီး ခ်ဥ္းကပ္ ႀကိဳးစားေနခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အကယ္၍ ေစာေစာက ႏိုင္ငံေရး အရိပ္အေရာင္ကို မျမင္ရေသးလို႔ ျမင္ဖို႔လမ္းစ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ အေသ အခ်ာ တြက္ခ်က္ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ ဆိုပါေတာ့။ ဒါဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြဟာ လက္တဘက္ လႈပ္ရွားရံုနဲ႔ အသံျမည္ႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းကို ရွာေဖြအသံုးခ်ရဖို႔ပဲ က်န္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီနည္းလမ္းကေတာ့ လက္ေဖ်ာက္တီးတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လက္ခုပ္တီးၾကမလား...? ဒါမွမဟုတ္ လက္ေဖ်ာက္တီးမလား...? တခုခုကို ေရြးရပါေတာ့မယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂါတ္ ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲသြားေစမယ့္ လမ္းဆံုလမ္းခြ (Crossroads) ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းဆံုလမ္းခြမွာ ႏိုင္ငံေရးပရိယာယ္ ႂကြယ္ဝစြာ လုပ္ႏိုင္မယ့္ အျခား လမ္းခြဲတခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လက္ခုပ္တီးဟန္ေဆာင္ၿပီး လက္ေဖ်ာက္တီးဖို႔ အားယူေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လက္ခုပ္တီးတာကေတာ့ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ တာဝန္ရွိသူ သက္ဆိုင္သူ အားလံုးတို႔က ႏိုင္ငံေရးကို ႏိုင္ငံေရးနည္းလမ္းနဲ႔ ေျဖရွင္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ေဖ်ာက္ တီးတာကေတာ့ တာဝန္ရွိသူ သက္ဆိုင္သူ အားလံုးတို႔က ႏိုင္ငံေရးကို လူထုနည္းနဲ႔ အၾကမ္းမဖက္ ေျဖရွင္းတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

စစ္အာဏာရွင္ေတြ သေဘာတူ လိုက္ေလ်ာလာမယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္မေနေတာ့ပဲ သူတို႔က ေနာက္ဆံုးမွာ မျဖစ္မေန သေဘာတူ လိုက္ေလ်ာလာရမယ့္ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနကို ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြက လူထု နည္းနဲ႔ ဖန္တီးတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ဆိုရရင္ မိမိတို႔ ပန္းတိုင္အတြက္ လိုအပ္မယ့္ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနကို မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ ရယူဖန္တီးလိုက္တာပါပဲ။

ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးပါ (Self-reliance)လို႔ တိုက္တြန္း အားေပးတဲ့စကားသံေတြ ၾကားရတာ အားရွိလွပါ တယ္။ မိမိတို႔ ႏိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္အတြက္ အျခားသူေတြကို အားမကိုးပါနဲ႔၊ သူတို႔ အကူအညီကို ေစာင့္ မေနပါနဲ႔၊ သူတို႔ သေဘာတူ ခြင့္ျပဳလာတဲ့အထိကို ေစာင့္မေနပါနဲ႔လို႔လည္း အဓိပၸာယ္ ေကာက္ရပါတယ္။

လက္ေဖ်ာက္တီးသံကို နားစြင့္ေနမယ့္ ျပည္သူေတြ အဆင္သင့္ ရွိေနမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္လာပါေတာ့မယ္။ လက္ေဖ်ာက္တီးမယ့္အခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရးကို လူထုနည္းနဲ႔ အၾကမ္းမဖက္ ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႔ မဟာဗ်ဴဟာနဲ႔ နည္းဗ်ဴ ဟာေတြကို အထိုက္အေလ်ာက္ ေရးဆြဲျပင္ဆင္ ေလ့က်င့္ၿပီး ျဖစ္ရပါမယ္။ လက္ေဖ်ာက္ တီးမယ့္သူကေတာ့ လူထုၾကားက ထြက္ေပၚလာမယ့္ လူထုေခါင္းေဆာင္ပါပဲ။

လြင္ေအာင္စိုး

လြန္ခဲ့သည့္ (၂)ႏွစ္ နီးပါးခန္႔က ေရးခဲ့သည့္ သံုးသပ္ထင္ျမင္ခ်က္ ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ပါ သည္။ ဤအေတာအတြင္း အဓိက ႏိုင္ငံေရးျဖစ္ရပ္မ်ား သိပ္မရွိလွပါ။ ၂ဝဝရ ခုႏွစ္တြင္ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး၊ (၈၈) မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားသူမ်ား အဖမ္းခံရမႈ၊ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ နာဂစ္မုန္တိုင္းအၿပီး နအဖ၏ ႏိုင္ငံ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ ဥပေဒမူၾကမ္းအေပၚ လူထုဆႏၵ ခံယူပြဲက်င္းပျခင္း၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည္မွာ ဥပေဒအရ (၅)ႏွစ္ ျပည့္သြားေသာ္လည္း န.အ.ဖ စစ္အစိုးရက ျပန္မလႊတ္ ေပးေသးျခင္းတို႔သာ ရွိေနခဲ့သည္။ ယခုခ်ိန္ထိ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ကို အမွန္တကယ္ ပါဝင္ထိုက္သူမ်ားျဖင့္ မစတင္ ႏိုင္ေသးေသာ္လည္း အခ်ိန္မေႏွာင္းေသးပါ။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က အျခားေသာ ျပည္တြင္း လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူရန္ ႀကိဳးပမ္းျခင္းသည္ လကၡဏာေကာင္းတရပ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဤကိစၥ မွာ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး ႏိုင္ငံေရး လုပ္ငန္းစဥ္ မဟုတ္သျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေျပလည္စြာျဖင့္ ဒီမို ကေရစီ အသြင္ေျပာင္းေရးကို အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစမည္ မဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံေရရွည္ တည္တံ့ခိုင္ျမဲမည့္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ရန္မွာ သက္ဆိုင္သူ အားလံုးတို႔က လူထုတရပ္လံုးကို ကုိယ္စားျပဳ လွ်က္ ႏိုင္ငံေရးအရ ပူးေပါင္းလက္တြဲၾကရသည့္ နည္းလမ္း တခုတည္းသာရွိသည္ကို သတိျပဳအပ္ေပသည္။ ၂၈-၁-၂ဝဝ၉

REF: လူထုအသံ