စစ္ဗိုလ္မ်ားႏွင့္ ပညာေရး (၂)

23 November 2012
တင္ၫြန္႔

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔၊ နံနက္ ၈ နာရီ ၂၅ မိနစ္တြင္ ျမန္မာ့အသံမွ ကရင္ပိုင္း အစီအစဥ္ကို ထုတ္လႊင့္ေနစဥ္၊ အစီအစဥ္ကို ႐ုတ္တရက္ ရပ္ၿပီး ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္းက ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို ဗမာ့ တပ္မေတာ္မွ တာဝန္ယူေစာင့္ေရွာက္လိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္သည္။

ထိုေန႔နံနက္တြင္ပင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာ့အသံမွ ေၾကညာခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတြင္ အဖြဲ႔ဝင္ ၁၇ ဦးပါဝင္ၿပီး၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဥကၠဌမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းျဖစ္ သည္။ ထိုစဥ္က ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနႏွင့္ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာနကို ပူးတြဲတာဝန္ယူရသူမွာ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ သန္းေဖျဖစ္သည္။ စစ္ဗိုလ္တို႔ ပညာေရးေလာကတြင္ စတင္စိုးမိုး လာသည့္ ေခတ္ဦးဟုဆိုရမည္ျဖစ္သည္။

ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတက္လာၿပီးမွာ ၾကားလာရသည့္ပညာေရးစနစ္မွာ “စနစ္သစ္ပညာေရး” ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ကိုလိုနီေခတ္ ပညာေရးစနစ္ကို မြမ္းမံဖာေထးထားသည့္ ပညာေရးကို အလိုမရွိဟုဆိုကာ “စနစ္သစ္ပညာေရး” ကို ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စစ္ဗိုလ္မ်ားက လက္ရွိက်င့္သံုးေနသည့္ ပညာေရးစနစ္သည္ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားအတြက္ စာေရး၊ စာခ်ီႏွင့္ အရာ ရွိအရာခံထုတ္လုက္ေရးအတြက္ အဓိကထားသည့္ ပညာေရးဟူ၍ ကိုလိုနီေခတ္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္ကို ဆက္လက္အေမြခံ ေဝဖန္ၿပီး “လက္ေတြ႔ဘဝႏွင့္ စပ္ဟပ္ျခင္းမရွိဘဲ ကင္းကြာလ်က္ ႏိုင္ငံျခားေလာင္းရိပ္မိကာ ပံုတူကူးခ်မႈမ်ားရွိေနသည့္ပညာေရး” ဟု ပက္ပက္စက္စက္ေဝဖန္လိုက္ၿပီး “ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္၏ ပညာေရးမူဝါဒမ်ား” ကို ခ်မွတ္လိုက္ ေတာ့သည္။ ထိုပညာေရး မူဝါဒတြင္ အဓိကအားျဖင့္

(၁) အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈကို အေထာက္အကူမျပဳေသာ လက္ရွိပညာေရးစနစ္ကို ေျပာင္းလဲရမည္။

(၂) အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈကို အေထာက္အကူျပဳ၍ စာရိတၱျမင့္မားမႈကို အေျခခံေသာ ပညာေရးကို ေဆာက္တည္မည္။

(၃) သိပၸံပညာကို ဦးစားေပးမည္။

(၄) အေျခခံပညာကို လူတိုင္းသင္ယူႏိုင္ခြင့္ရေရးကို ဦးတည္မည္။

(၅) အထက္တန္းပညာ (ဝါ) တကၠသုိလ္ပညာကို ဥာဏ္ပညာ ထက္ျမက္ျခင္းရွိ၍ အထက္တန္းကို မီေအာင္ လိုက္ႏိုင္သူ၊ ႀကိဳးစားမႈရွိသူမ်ားကိုသာ သင္ၾကားခြင့္ျပဳေစရန္ ရည္သန္သည္ဟူ၍ျဖစ္သည္။

အထက္ပါ ပညာေရးဆိုင္ရမူဝါဒသည္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၃၀ ရက္ေန႔ တနလၤာေန႔တြင္ ေၾကညာသည့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ ဝါဒသေဘာထားေၾကညာခ်က္ အပိုဒ္ ၁၇ (က) တြင္ ပါဝင္ျခင္းျဖစ္သည္။

ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကေဖာ္ထုတ္လိုက္သည့္ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္း ေတာ္လွန္ေရးကို ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကတည္းက ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရးအရ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (တကသ)၊ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ဗကသ) ၊ ရန္ကုန္ခ႐ိုင္ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ (ရကသ)ႏွင့္ တပ္ဦး (သစ္) ေက်ာင္းသားမ်ားက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက တိုင္းျပည္အား ထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရွာက္ျခင္းဆိုသည္မွာ “လက္နက္ႏွင့္အာဏာသိမ္းျခင္း” သာျဖစ္သည္ဆိုၿပီး ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ မ်ားထုတ္ျပန္ကာ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၇ ရက္အေရးအခင္းသည္ သမိုင္းတင္ႏိုင္ခဲ့ သည့္ စစ္အာဏာ ရွင္ဆန္႔က်င္ေရး ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈႀကီးတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။

ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္လႊမ္းမိုးထားသည့္အယူအဆမ်ားသည္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ား ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္း မ်ားအေပၚ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးလာခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက “လုပ္သားျပည္သူ မ်ား၏ သားသမီးမ်ားအားလံုးသည္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္ထူေထာင္ေရးအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစ မည့္ ပညာရပ္မ်ားကို ျပည္သူ႔ေက်ာင္းမ်ားတြင္ တစ္ေျပး ညီစြာ ပညာယူသင္ၾကားႏိုင္ရန္အတြက္လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ပညာရည္တိုးတက္မႈ၊ အေတြးအေခၚျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို တစ္ႏိုင္ငံလံုး တစ္ေျပးညီစြာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္အတြက္လည္းေကာင္း၊ အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ပံုသဏၭန္အဖံုဖံုတို႔ျဖင့္ ထုိးေဖာက္ဝင္ ေရာက္လာ ေနေသာ ႏိုင္ငံျခား အေလ့အက်င့္၊ ႏိုင္ငံျခားဓေလ့ထံုးစံ မွားယြင္းေသာ အေတြးအေခၚအယူအဆစေသာ ႏိုင္ငံျခား ယဥ္ေက်းမႈ လႊမ္းမိုးျခင္းမ်ားကို တားဆီးဖယ္ရွားႏိုင္ရန္အတြက္လည္းေကာင္း ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီသည္ ပထမအဆင့္ တားဆီးသည့္အေနျဖင့္” ဟုဆိုကာ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႔တြင္ “ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းမွတ္ပံု တင္ဥပေဒ” ကိုျပဌာန္းလိုက္သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္း သာသနာျပဳေက်ာင္းမ်ား၊ ျပည္တြင္းရွိ တ႐ုတ္၊ ကုလားတို႔၏ လူမ်ဳိးျခားကိုယ္ပိုင္ ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ စီးပြားေရးသက္သက္ျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္း အေျမာက္အျမား ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ကိုယ္ပိုင္ ေက်ာင္းမ်ားသည္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနျခင္း၊ ပုဂၢလိကေက်ာင္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသားဆူပူလႈပ္ရွားမႈမ်ား ေပၚ ေပါက္လာမႈကို မ်က္မုန္းက်ဳိးေနေသာ ေတာ္လွန္ေကာင္စီသည္ ဒုတိယအဆင့္ အေနျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းမ်ားအနက္မွ အထက္တန္း ေက်ာင္း ၁၀၂ ေက်ာင္းႏွင့္ အလယ္တန္းေက်ာင္း ၂၇ ေက်ာင္း စုစုေပါင္း ၁၂၉ ေက်ာင္းကို ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁ ရက္ေန႔မွ စတင္ၿပီး ျပည္သူပိုင္ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။

ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတက္လာၿပီးကတည္းက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္တြင္တစ္ႀကိမ္၊ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလတြင္ တစ္ႀကိမ္ ေက်ာင္းသားဆူပူလႈပ္ရွားမႈမ်ားျဖစ္ေပၚလာခဲ့သျဖင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရွိ တကၠသိုလ္မဟာဌာန ၃ ခုကို ပိတ္လိုက္ရသည္။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ေကာလိပ္ႏွင့္ ပုသိမ္ေကာလိပ္မ်ားလည္းပိတ္ခဲ့ရသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ားကို မဖြင့္ႏိုင္သျဖင့္ ပိတ္ထားရေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၆ ရက္ေန႔မွ ၁၉ ရက္ေန႔အထိ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမေဆာင္၌ တကၠသိုလ္ပညာေရး ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲကို က်င္းပခဲ့ သည္။ ထိုႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲတြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီသည္ စစ္အစိုးရကို ေထာက္ခံသည့္ ပညာရွိ ပါေမာကၡ ႀကီးမ်ား၊ ပညာရွင္မ်ားကို စည္း႐ံုးေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး စစ္တပ္အစိုးရအလိုက် ပညာေရးဆိုင္ရာ မူ၀ါဒမ်ားကို ထုတ္ျပန္ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ရလဒ္အေနျဖင့္ “၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္ပညာေရး ဥပေဒ” ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။

ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအလိုက် စနစ္သစ္ပညာေရးဆိုသည္မွာ “တကၠသိုလ္သည္ စာသင္ရန္သက္သက္၊ သုေတသနျပဳလုပ္ ရန္ သက္သက္” မဟုတ္ေတာ့ေပ။ စနစ္သစ္တကၠသိုလ္ပညာေရးကို ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္တည္ေဆာက္ရာတြင္ ဆိုရွယ္လစ္ အေတြးအေခၚမ်ားျဖင့္ လမ္းစဥ္ပါတီကိုလည္းေထာက္ခံ၊ အစိုးရကို လည္း ကလန္ကဆန္မလုပ္၊ လုပ္သားေကာင္းမ်ား ေမြးထုတ္ ရန္ဆို သည့္ အစီအစဥ္မ်ားျဖင့္ စတင္ေတာ့သည္။

လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ရသည့္ သမိုင္းစဥ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ပညာေရးကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ မသင္ ၾကားခဲ့ရေသာ စစ္ဗိုလ္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားအား ပညာရွင္မ်ားက စနစ္သစ္တကၠသိုလ္ပညာေရးကို “ျမန္မာ ဘာသာျဖင့္ သင္ၾကားေရး” အား၀ိုင္း၀န္းအဆို ျပဳၾကသည္။ တကၠသိုလ္တြင္ သင္ၾကားေနေသာ ဘာသာရပ္ အသီးသီးကိုလည္း ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္မ်ားကို ျမန္မာဘာသာျဖင့္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားျပဳစုကာ သင္ၾကား ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ တကၠသိုလ္တြင္ အဂၤလိပ္စာတတ္ၿပီး ကမၻာကိုရင္ေဘာင္ တန္းႏိုင္မည့္သူမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရသည္။ တကၠသိုလ္တြင္ ျမန္မာစာျဖင့္သာ ဘာသာရပ္မ်ားကို သင္ၾကားရန္ အဆိုျပဳၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့မႈအေပၚ ျပန္လည္ေလ့လာဆန္းစစ္ၿပီး သင္ခန္းစာယူသင့္ပါသည္။

စနစ္ေဟာင္းပညာေရးတြင္ ဘာသာတြဲစနစ္ (Combination System) ကိုက်င့္သံုးပါသည္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးသည္ မိမိႏွစ္သက္ရာ ဘာသာတြဲ ၄ ခုကို သင္ၾကားရသည္။ စနစ္သစ္တြင္ ဘာသာတြဲ အစား ဘာသာရပ္တစ္ခုတည္း ကိုသာေလ့ လာ ေစသည့္ အဓိကဘာသာစနစ္ (Majoring System) ကိုက်င့္ သံုးလိုက္ေသာေၾကာင့္ တစ္လိုင္းသြားပညာေရးစနစ္ျဖစ္လာသည္။ ဥပမာ သမိုင္းေမဂ်ာယူသည့္သူသည္ သမိုင္းဘာသာတစ္မ်ဳိးတည္းကိုသာ ေလ့လာေစသျဖင့္ တစ္ဘာသာတည္းကိုသာ သိရွိႏိုင္ မည္ျဖစ္သည္။ ဘာသာရပ္မ်ားကို ျမန္မာလိုေျပာင္း၊ အဂၤလိပ္လို ဘာသာတြဲယူစရာကလည္းမရွိ၊ သင္ၾကားေရးတြင္ စမ္းသပ္ အဆင့္မ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သျဖင့္ အဂၤလိပ္စာညံ့ခဲ့ရျခင္းမွာ မဆန္းေပ။ ထို႔ျပင္ စနစ္သစ္ဟုဆိုကာ ယခင္ အမွတ္ ၁၀၀ ေပးသည့္ “ရာခိုင္ႏႈန္းစနစ္” ကိုမက်င့္သံုးေတာ့ဘဲ “အဆင့္အမွတ္ေပးသည့္စနစ္” ကိုေျပာင္းလဲ က်င့္သံုးသျဖင့္ တကၠသိုလ္ဆရာမ်ား သမာသမတ္က်ပါရဲ႕လားဟု ေမးစရာမ်ားျဖစ္လာသည္။ အမွန္မွာ ထိုစဥ္ ကတည္းက တကၠသိုလ္ပညာေရးတြင္ အဆင့္ကို ဆရာမ်ား လက္တြင္ထားလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ မသမာမႈမ်ား စတင္ခဲ့သည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။

Ref: ေမာကၡ